Tokom 19. veka antimilitarizam je izrastao u jedno od osnovnih načela levice. Međutim, odnos levice prema ratu i nasilju se menjao tokom protekla dva veka, jednim delom jer se menjala priroda ratova, a drugim delom jer se menjala percepcija levice u vezi sa shvatanjem sopstvene odgovornosti prema ratu, istakla je Irena Ristić u svom predavanju o odnosu levice prema ratu, održanog u Institutu društevnih nauka.
Dok su na počecima institucionalizovane političke levice u 19. veku ratovi bili sukobi imperija za hegemonsku prevlast, koju je levica samu po sebi odbijala, u 20. veku nestajanjem imperija i velikih sila ratovi počinju da se vode zarad nacionalnih interesa, često izazvani različitim ideologijama i svetonazorima. Tada politička levica počinje ne samo da zauzima poziciju među sukobljenim stranama već i sama postaje aktivan učesnik građanskih (Španija), globalnih (Drugi svetski rat) i antikolonijalnih oslobodilačkih ratova.
Obeležena uvek i unutrašnjim sukobima u pogledu upotrebe i legimitizacije nasilja, levica krajem 20. veka, završetkom Hladnog rata i definisanjem ljudskih prava treće generacije, definitivno prestaje da deluje samo kao učesnik i počinje aktivno da zagovara vojne intervencije odnosno vojno učešće (Kosovo 1999, Ukrajina 2022). Irena Ristić je na primeru ruske agresije na Ukrajinu zatim pokazala glavne političke i ideološke dileme kao i podele unutar (savremene) političke levice.
Predavanje je održano 5. jula u Institutu društvenih nauka, u okviru ciklusa Regionalne čajanke „Levica“ koji se organizuje u saradnji s Akademskom mrežom za saradnju u Jugoistočnoj Evropi.
